piękno-
Encyklopedia PWN
estetyka
pojmowana jako dyscyplina filozoficzna jest wiedzą o przedmiotach pięknych i przeżyciach z nimi związanych, potraktowana zaś jako oddzielna nauka — jest ogólną teorią sztuki.
[gr. aisthētikḗ (epistḗmē) od aísthēsis ‘wrażenie zmysłowe (nauka o wrażeniach)’],
kalokagatia
filoz. w starożytnej Grecji ideał harmonijnego połączenia w człowieku piękna ciała z dobrocią i dzielnością moralną;
[gr. kalós kai agathós ‘piękny i dobry’],
zjawisko oddziaływania na literaturę twórczości F. Petrarki, a szczególnie zbioru Canzoniere.
sztuka
Termin „sztuka” jest odpowiednikiem łac. ars (od którego pochodzi większość nowoż.: wł. i hiszp. arte, fr. i ang. art), ten zaś odpowiada gr. téchnē; przymiotniki „techniczny” i „artystyczny” są tego samego pochodzenia.
[niem.]
filozof, teolog, eseista, ksiądz katolicki.
francuski malarz, grafik i dekorator;
