ogniwami
Encyklopedia PWN
ogniwo galwaniczne stanowiące chemiczne źródło prądu elektrycznego, powstającego bezpośrednio podczas elektrochemicznego spalania (utleniania) paliwa (np. wodoru, węglowodorów, alkoholi, tlenku węgla), doprowadzanego w sposób ciągły do elektrody ujemnej, w tlenie (lub powietrzu) doprowadzanym też w sposób ciągły do elektrody dodatniej.
ogniwo galwaniczne złożone z elektrody zbudowanej z rtęci pokrytej pastą rtęci z siarczanem rtęci(I) (elektroda dodatnia) i elektrody z amalgamatu kadmu (elektroda ujemna), zanurzonych w nasyconym lub nienasyconym roztworze siarczanu kadmu; wynalezione 1892 przez amer. inż. E. Westona;
ogniwo galwaniczne stosowane jako wzorzec siły elektromotorycznej (SEM), służące do wzorcowania przyrządów mierzących napięcie elektr. i wyznaczania SEM innych ogniw metodą kompensacyjną;
ogniwo galwaniczne, w którym elektrodę ujemną stanowi cynk, elektrodę dodatnią — węgiel;
ogniwo fotoelektryczne, fotoogniwo, ogniwo słoneczne, komórka fotowoltaiczna,
przyrząd półprzewodnikowy o pojedynczym złączu p–n, w którym pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego z zakresu optycznego jest generowana siła elektromotoryczna (SEM).
