mechanice
Encyklopedia PWN
funkcja Lagrange’a, lagranżjan, L,
funkcja współrzędnych uogólnionych q, prędkości uogólnionych &qdot.x; = dq/dt i czasu t;
geotechnika
dyscyplina nauk. zajmująca się zastosowaniem teorii nauk. i metod inżynieryjnych pozwalających na uzyskanie, interpretację i wykorzystanie wiedzy o gruntach (skałach) w celu ustalenia warunków budowlanych na danym terenie.
[gr. gḗ ‘ziemia’, téchnē ‘sztuka’, ‘nauka’, ‘ rzemiosło’],
krążenie, cyrkulacja,
mat. pojęcie z zakresu rachunku wektorowego; k. nazywa się całkę krzywoliniową z wektora pola 
(
) po zamkniętym konturze L (całka): 
, gdzie ax(x, y, z), ay(x, y, z), az(x, y, z) — składowe prostokątne wektora ();
fiz. przejście od praw fizyki klas. do odpowiednich praw teorii kwantowej; polega na przyporządkowaniu wielkościom fiz., charakteryzującym stan układu (np. pęd, energia czy moment pędu), odpowiadających im operatorów, spełniających określone warunki (operatory w mechanice kwantowej);
sformułowane 1687 przez I. Newtona 3 podstawowe prawa dynamiki klasycznej.
