końcowe
Encyklopedia PWN
rym
wpółbrzmienie końcowe wyrazów występujące zarówno w poezji, jak i poza nią;
[gr. rhythmós ‘takt’, ‘rytm’],
mat. krzywa płaska o tej własności, że czas zsuwania się (bez tarcia) punktu materialnego po tej krzywej (pod wpływem siły grawitacji) od wyjściowego położenia do położenia końcowego nie zależy od wybranego położenia początkowego;
Traktat konstytucyjny, właśc. Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy, ang. Treaty establishing a Constitution for Europe, fr. Traité établissant une Constitution pour l’Europe,
umowa międzynar. między państwami UE, podpisana 29 X 2004 w Rzymie;
spotkanie przedstawicieli 35 państw członkowskich KBWE w Wiedniu 4 XI 1986–19 I 1989;
przepis postępowania prowadzący do rozwiązania ustalonego problemu, określający ciąg czynności elementarnych, które należy w tym celu wykonać.
amoniotelizm
fizjol. zdolność wydalania azotu jako końcowego produktu białkowej przemiany materii, w postaci dobrze rozpuszczalnego w wodzie amoniaku (w przeciwieństwie do urykotelizmu — wydalania kwasu moczowego, ureotelizmu — wydalania mocznika).
[łac. ammoniacum ‘amoniak’, gr. telikós ‘końcowy’],
