rym
 
Encyklopedia PWN
rym
[gr. rhythmós ‘takt’, ‘rytm’],
wpółbrzmienie końcowe wyrazów występujące zarówno w poezji, jak i poza nią;
o różnych postaciach rymu decydują: 1) akcent: rym żeński (półtorazgłoskowy), od akcentowanej samogłoski do końca wyrazu (wesoły — poły), rym męski (półzgłoskowy), możliwy w wyrazach jednozgłoskowych (łez — bez), 2) obszar współbrzmienia: rym bogaty (głęboki) o poszerzonym obszarze (wrzask — brzask, głębie — gołębie), rym ubogi, zgodność brzmienia ostatniej samogłoski w rymie męskim (te — swe), 3) zależność między współbrzmieniem i formą gramatyczną — rym gramatyczny, oparty na tożsamości końcówek fleksyjnych lub przyrostków (skacze — płacze), 4) zasób brzmień: rym dokładny, oparty na identyczności głoskowej (chęć — pięć), rym niedokładny (asonans, konsonans), 5) odległość w wierszu: rym parzysty (aabb), rym krzyżowy (abab), rym okalający (abba), 6) miejsce w wersie: rym końcowy, w klauzuli wersu, rym wewnętrzny, zwykle na średniówce; rymy pełnią funkcję stylistyczną, instrumentacyjną (instrumentacja głoskowa) i rytmizacyjną (rytm); we współcz. wierszu dominują współbrzmienia przybliżone, rozmieszczone nieregularnie w przebiegu utworu; zjawiskiem częstym jest tzw. wiersz biały, czyli bezrymowy.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia