gramatyczny
Encyklopedia PWN
mocja
językozn. różnorodność końcówek gramatycznych lub formantów pozostająca w związku z rodzajem gramatycznym;
[łac.],
językozn. kategoria gramatyczna, której podstawową funkcją jest sygnalizowanie za pomocą składni zgody związków między podmiotem a orzeczeniem (np. chłopiec czytał, dziewczynka czytała, dziecko czytało) lub między członem gł. grupy rzeczownikowej a jego określnikami (np. mały chłopiec, mała dziewczynka, małe dziecko);
rym
wpółbrzmienie końcowe wyrazów występujące zarówno w poezji, jak i poza nią;
[gr. rhythmós ‘takt’, ‘rytm’],
serbsko-chorwacki język, język chorwacko-serbski,
do okresu rozpadu Jugosławii (w latach 90. XX w.) najczęściej stosowane określenie języka z grupy południowosłow. używanego przez Serbów, Chorwatów, Czarnogórców i bośniackich Muzułmanów;
struktura głęboka, struktura wyjściowa, struktura bazowa,
językozn. w początkowych wersjach gramatyki transformacyjno-generatywnej struktura zdania niedostępna bezpośredniej obserwacji, abstrakcyjna i uniwersalna (jednakowa dla wszystkich języków);
