rodzaj

rodzaj,

językozn. kategoria gramatyczna, której podstawową funkcją jest sygnalizowanie za pomocą składni zgody związków między podmiotem a orzeczeniem (np. chłopiec czytał, dziewczynka czytała, dziecko czytało) lub między członem gł. grupy rzeczownikowej a jego określnikami (np. mały chłopiec, mała dziewczynka, małe dziecko);

opiera się na rozróżnieniu wśród nazw rzeczy klas semantycznych (w językach indoeuropejskich płci istot żywych, stąd rodzaj męski, żeński, nijaki); są języki, w których rodzaju gramatycznego nie ma, np. węgierski, turecki.