rodzajnik

rodzajnik,

element (nie mający samodzielnego znaczenia) towarzyszący w niektórych językach rzeczownikowi i komunikujący takie treści, jak np. to, czy desygnat rzeczownika jest wymieniony jako jednostka wiadoma (określony), czy tylko jako przedstawiciel klasy (nieokreślony),

np. ang. the table — a table (‘ten stół’ — ‘jakiś stół’); w większości eur. języków rodzajnikowych bywa anteponowany względem pozostałych składników grupy imiennej (np. ang., wł., węg.) i jest wtedy odrębnym wyrazem; może także być postponowany względem rzeczownika lub określającego go przymiotnika (bułgarskiego, maced. i rumuńskiego) i staje się wówczas składnikiem wewnątrzwyrazowym, np. bułgarski garata ‘dworzec’, centrałnata gara ‘dworzec centralny’. Język pol. nie należy do języków rodzajnikowych.