ciałopalne
Encyklopedia PWN
archeol. jednostka kulturowa późnego okresu wędrówek ludów (2. poł. V w.–pocz. VII w.), obejmująca Wysoczyznę Elbląską, dorzecze dolnej Wisły i Pasłęki;
archeol. kultura późnej epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, rozwijająca się na terenie północno-wschodnich Włoch (część Niz. Padańskiej i okolice Wenecji) od ok. 1000 aż do pojawienia się Celtów ok. 390 p.n.e. w północnej Italii.
w. gminna w woj. podkarpackim, w pow. przeworskim, na Podgórzu Rzeszowskim, nad Markówką (dorzecze Wisłoka);
miejscowość w Niemczech (Dolna Saksonia), na północny wschód od m. Bremerhaven;
archeol. kultura późnej epoki brązu, wydzielona dla terenów górnego i części środkowego Podniestrza oraz przyległych partii Podkarpacia wraz z górnym dorzeczem Prutu i Seretu (tzw. grupa Grăneşti), datowana na XII–VIII w. p.n.e.;
