ciałopalne
Encyklopedia PWN
archeol. kultura środkowej epoki brązu (XVIII–XIV w. p.n.e.) występująca na obszarach środkowego i górnego dorzecza Dniestru;
archeol. kultura młodszego i późnego okresu wpływów rzym., z okresu wędrówek ludów oraz wczesnego średniowiecza, datowana na IV w. (być może nawet III w.)–XII w., występująca w prawobrzeżnej części dorzecza środkowego Niemna aż po górny odcinek Świętej, sięgająca na tereny dzisiejszej Białorusi (dorzecze górnej Wilii, obszary wzdłuż obecnej granicy litew.-białoruskiej);
archeol. kultura przełomu eneolitu i epoki brązu (schyłek IV i 1. poł. III tysiąclecia p.n.e.), zajmująca Zakaukazie (zwłaszcza obszary w dorzeczu Kury i Araksu) aż po Wyż. Irańską i wschodnią Anatolię oraz centralną i północno-wschodni Kaukaz aż po Dagestan;
archeol. kultura późnej epoki brązu (1100–800 p.n.e.) zajmująca górskie i wyżynne tereny obecnych północnych Węgier i środkowej Słowacji;
Lăpuş
stanowisko archeol. w północno-zachodniej Rumunii, w okręgu Maramureş, w dolinie rz. Lăpuş;
[ləpụsz],
wieś w województwie wielkopolskim (powiat kępiński, gmina Trzcinica);
