kurhanów wschodniolitewskich kultura,
archeol. kultura młodszego i późnego okresu wpływów rzym., z okresu wędrówek ludów oraz wczesnego średniowiecza, datowana na IV w. (być może nawet III w.)–XII w., występująca w prawobrzeżnej części dorzecza środkowego Niemna aż po górny odcinek Świętej, sięgająca na tereny dzisiejszej Białorusi (dorzecze górnej Wilii, obszary wzdłuż obecnej granicy litew.-białoruskiej);
kurhanów wschodniolitewskich kultura
Encyklopedia PWN
zaliczana do zachodnobałtyjskiego kręgu kulturowego; groby przykryte nasypami ziemnymi; początkowo szkieletowe, a od V w. ciałopalne jamowe (po kilka w nasypie kurhanu lub pod nim), wyposażone w ozdoby (brązowe tarczki skroniowe, zapinki, kolie spiralek z drutu, naszyjniki), narzędzia, początkowo także uzbrojenie (groty, tarcze, topory, rzadko miecze); znaczna część grobów nie zawierała darów grobowych; znane są także groby wodzów wojowników (Taurapilis, kurhan 5.). Tereny k.w.k. stały się we wczesnym średniowieczu centrum krystalizacji państwa litewskiego.
