boczny

Encyklopedia PWN

mat. dla stożka — odcinek jego powierzchni bocznej łączący wierzchołek z brzegiem podstawy, dla walca — odcinek powierzchni bocznej łączący obie podstawy.

wiórowa technika,

archeol. sposób przygotowania i eksploatacji rdzenia krzemiennego, pozwalający na odbicie od niego smukłych, regularnych odłupków o równoległych krawędziach bocznych zw. wiórami, z których można było formować narzędzia;

Włochy. Historia.

zaginanie,

technol. proces gięcia elementów z blachy na prasach i rolkach; zaginana blacha jest stale dociskana do powierzchni czołowej stempla, a wystające poza stempel „ramiona” są zaginane np. w kształt litery U w wyniku ślizgania się po bocznych nieruchomych szczękach;

ablegier

[niem.],

sadzonka wegetatywna, tworzona przez przysypanie bocznego pędu ziemią i odcięcie go po ukorzenieniu się.

Achemenidzi, staroperskie Hachamaniszija,

dynastia perska panująca 559–330 p.n.e.;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>