boczny
Encyklopedia PWN
mat. dla stożka — odcinek jego powierzchni bocznej łączący wierzchołek z brzegiem podstawy, dla walca — odcinek powierzchni bocznej łączący obie podstawy.
archeol. sposób przygotowania i eksploatacji rdzenia krzemiennego, pozwalający na odbicie od niego smukłych, regularnych odłupków o równoległych krawędziach bocznych zw. wiórami, z których można było formować narzędzia;
technol. proces gięcia elementów z blachy na prasach i rolkach; zaginana blacha jest stale dociskana do powierzchni czołowej stempla, a wystające poza stempel „ramiona” są zaginane np. w kształt litery U w wyniku ślizgania się po bocznych nieruchomych szczękach;
ablegier
sadzonka wegetatywna, tworzona przez przysypanie bocznego pędu ziemią i odcięcie go po ukorzenieniu się.
[niem.],
Achemenidzi, staroperskie Hachamaniszija,
dynastia perska panująca 559–330 p.n.e.;
