Niemiecki
Encyklopedia PWN
Orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich, właśc. Orędzie biskupów polskich do ich niemieckich braci w Chrystusowym urzędzie pasterskim,
list wystosowany 18 XI 1965 przez Episkopat Polski do Episkopatu Niemiec pod koniec obrad Soboru Watykańskiego II;
zjawisko gospodarczo-społeczne XIII–XIV w., obejmujące swym zasięgiem Europę Środkowowschodnią (w Polsce od początku XIII w., najpierw na Śląsku i Pomorzu), polegające na organizowanym zazwyczaj przez wielką własność osadnictwie ludności na podstawie prawa osadniczego zwanego prawem niemieckim;
wojny polsko-niemieckie X–XII w.,
wojny toczone przez cesarzy i królów niemieckich z Polską.
prawo niemieckie, pocz. prawo Niemców,
termin powstały w początku XIII w. na Śląsku i Morawach (pierwszy zapis śląski 1221), oznaczający swobody i prawa przyznawane kolonistom przybywającym od końca XII w. z Rzeszy na wezwanie władców i wielkich właścicieli ziemskich.
okupacja niemiecka ziem polskich 1939–45,
policyjno-wojskowy system administracji III Rzeszy na terytorium II RP, zajętym IX 1939 w wyniku niemieckiej agresji oraz po podziale państwa polskiego, dokonanym przez Niemcy i ZSRR (na podstawie układu o przyjaźni i granicy, zawartego 28 IX 1939, korygującego ustalenia paktu Ribbentrop–Mołotow z 23 VIII 1939).
niemieckie akcje terrorystyczne stosowane podczas II wony światowej na ziemiach polskich głównie wobec ludności wsi, obejmujące masakry bez oszczędzania dzieci, kobiet i starców, wysiedlenia, deportacje do obozów, więzień i prac przymusowych, rabunek dzieci w celu germanizacji (dzieci rabunek), palenie zabudowań, grabieże i niszczenie mienia.
