Ich
Encyklopedia PWN
grecka szkoła filozoficzna działająca VI–V w. p.n.e. w Elei;
elektroakustyka
dziedzina nauki i techniki zajmująca się zagadnieniami związanymi z przetwarzaniem drgań akustycznych (dźwięków) na sygnały elektr. (sygnały foniczne) i odwrotnie za pomocą przetworników elektroakustycznych (np. mikrofonów, głośników, słuchawek), a także procesami zapisywania sygnałów fonicznych na nośnikach (np. taśmie magnet., płycie gramofonowej czy kompaktowej) i odtwarzania z nich dźwięku (np. za pomocą magnetofonu lub dyskofonu) oraz przesyłania sygnałów fonicznych (radiofonia, telefonia).
[gr.],
materiały (i wyroby) stosowane w elektrotechnice, elektronice i elektrotermii ze względu na ich właściwości (duża rezystywność i wytrzymałość elektr., mała stratność elektr., ogniotrwałość itp.)
dział elektrochemii zajmujący się ogólnym opisem szybkości reakcji elektrochem., ustalaniem ich mechanizmów i wyznaczaniem parametrów kinetycznych.
ochrona metali przed korozją, polegająca na ich polaryzacji elektrodowej, najczęściej katodowej, za pomocą zewnętrznego źródła prądu (ochrona katodowa) albo przez połączenie chronionego metalu z metalem mniej szlachetnym, który staje się anodą w utworzonym makroogniwie i sam ulega korozji (ochrona protektorowa).
