elektroda spawalnicza
Encyklopedia PWN
e.s. dzielą się na pojedyncze i ciągłe; e.s. pojedyncze (pałeczki) mogą być: otulone (pokryte warstwą otuliny zapewniającej spawanemu złączu pożądane właściwości), gołe (bez otuliny) i rdzeniowe (z wypełnionym topnikiem kanałem wewn. wzdłuż osi); s.e. ciągłe mogą mieć postać drutu w zwoju (otulonego, gołego lub proszkowego, tj. o konstrukcji z rdzeniem proszkowym zawierającym topnik) albo taśmy; stosuje się wiele rodzajów otulin o różnym składzie chem. (kwaśne, zasadowe, rutylowe). Rozróżnia się e.s. topliwe, których materiał jest spoiwem i e.s. nietopliwe (spoiwo powstaje wówczas z materiału dodatkowego). Elektrody nietopliwe (węglowe, wolframowe) stosuje się do spawania atomowego, łukowego w osłonie gazów obojętnych i plazmowego, w innych procesach spawania są stosowane elektrody topliwe. E.s. pojedyncze otulone są używane do spawania ręcznego, grawitacyjnego i spawania elektrodą leżącą stali, żeliwa i metali nieżel. oraz ich stopów. E.s. ciągłe są używane do spawania łukowego w osłonie gazów ochronnych lub łukiem krytym oraz do spawania elektrożużlowego; druty proszkowe znajdują zastosowanie w spawaniu łukowym; druty te mogą być samoosłaniające (gazy wydzielające się podczas spawania pełnią funkcję gazów ochronnych).
Nazwą „elektroda spawalnicza” określa się też część roboczą zgrzewarki doprowadzającą prąd i wywierającą nacisk na zgrzewane przedmioty.
