ochrona protektorowa
Encyklopedia PWN
ochrona metali przed korozją, polegająca na ich polaryzacji elektrodowej, najczęściej katodowej, za pomocą zewnętrznego źródła prądu (ochrona katodowa) albo przez połączenie chronionego metalu z metalem mniej szlachetnym, który staje się anodą w utworzonym makroogniwie i sam ulega korozji (ochrona protektorowa).
korozja
proces niszczenia (degradacji) materiałów w wyniku reakcji chemicznych lub elektrochemicznych przebiegających na granicy zetknięcia z otaczającym je środowiskiem.
[łac.],
