elektroceramika

elektroceramika

[gr.],

ceramika elektrotechniczna,

materiały (i wyroby) stosowane w elektrotechnice, elektronice i elektrotermii ze względu na ich właściwości (duża rezystywność i wytrzymałość elektr., mała stratność elektr., ogniotrwałość itp.)

mogą być dielektrykami, półprzewodnikami jon. lub superjonowymi. Najczęstsze zastosowania: wyroby elektrotechniczne — izolatory liniowe, stacyjne i przem., warystory; stosowane tworzywa — porcelana krzemionkowa, mulitowa, korundowa, cyrkonowa, ceramika celzjanowa, ceramika zawierająca tlenek cynku lub węglik krzemu; wyroby elektroniczne — części konstrukcyjne, podłoża, obudowy, magnesy ferrytowe, kondensatory, elementy piezoelektr.; stosowane tworzywa — ceramika steatytowa, ultraporcelana, czysty tlenek glinu, tytaniany modyfikowane barem, cyrkonem, ołowiem; wyroby elektrotermiczne — elementy grzejne pieców elektr. silitowe i globarowe; nowe źródła energii, np. ogniwa sód–siarka, ogniwa paliwowe z tworzyw ceramicznych (β Al₂O₃, β″ Al₂O₃ i ZrO₂).