wynikanie

wynikanie,

log. stosunek niesymetryczny i przechodni (relacja), zachodzący między 2 zdaniami, p i q, z których pierwsze stanowi rację, a drugie — jej następstwo, przy zachowaniu następujących warunków: ilekroć racja jest prawdziwa, tylekroć prawdziwe jest następstwo;

zachodzący między 2 zdaniami, p i q, z których pierwsze stanowi rację, drugie zaś jej następstwo, przy zachowaniu następujących warunków: ilekroć racja jest prawdziwa, tylekroć prawdziwe jest następstwo; racje zdania fałszywego są zawsze fałszywe; racje zdania prawdziwego oraz następstwa zdania fałszywego mogą być prawdziwe lub fałszywe. W logice wyróżnia się: wynikanie logiczne — zdanie q wynika logicznie ze zdania p, gdy okres warunkowy, którego poprzednikiem jest p, a następnikiem q, daje się otrzymać z jakiejś tautologii log. (tj. na mocy danego prawa log.) przez podstawienie odpowiednich stałych za zmienne; wynikanie implikacyjne — zdanie q wynika implikacyjnie ze zdania p, jeśli zbud. z nich implikacja (p → q) jest prawdziwa: wynikanie inferencyjne — zdanie B wynika inferencyjnie (wg reguł R) ze zdań A zawsze i tylko wtedy, gdy istnieje taki skończony ciąg zdań, z których ostatnim jest zdanie B i z których każde (o ile nie jest jedynym ze zdań A) wynika bezpośrednio, wg reguł R, ze zdań w tym ciągu wcześniejszych; wynikanie entymematyczne — stosunek zachodzący między 3 zdaniami, taki że: zdanie B wynika entymematycznie ze zdania A, ze względu na zdanie C, zawsze i tylko wtedy, gdy wynika ono logicznie z koniunkcji zdań A i C, nie wynika zaś logicznie z samego zdania A.