wilk
 
Encyklopedia PWN
długość ciała 100–130 (wyjątkowo 160 cm), wysokość w kłębie ok. 85 cm; sierść długa, płowa, na grzbiecie z domieszką czerni; budowa bardzo masywna, uzębienie typowe dla drapieżcy (długie i grube kły, mocne łamacze); poluje zwykle nocą, głównie na kopytne, a także na gryzonie, ptaki, gady; również padlinożerny; koczowniczy tryb życia, w poszukiwaniu pokarmu może pokonać odległość do 160 km; nor nie kopie, gniazdo ukryte w gąszczu; zimą łączy się w stada (watahy), prowadzone przez starego samca (basiora); w okresie rozmnażania żyje parami; samica (wadera) po 61–65-dniowej ciąży rodzi 4–7 (niekiedy 12) młodych; dojrzewa w 2. roku życia; żyje 12–16 lat; daje mieszańce z psem domowym; zamieszkuje obszary zalesione, tundry i stepy Eurazji i Ameryki Północnej; tępiony jako szkodnik, był zagrożony wyginięciem; w Polsce chroniony.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Wilk, Canis lupusfot. S. Wąsik/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Wilcze tropy fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia