widmo rentgenowskie
 
Encyklopedia PWN
Widmo rentgenowskie ciągłe jest widmem promieniowania hamowania (powstałego podczas zmniejszania się prędkości cząstek naładowanych w polu atomów ośrodka); maksimum jego natężenia oraz częstość graniczna (najkrótsza długość fali) zależy od energii cząstek bombardujących (zazwyczaj szybkich elektronów). Widmo rentgenowskie liniowe jest widmem promieniowania charakterystycznego (zw. też widmem charakterystycznym) i zależy od rodzaju atomów emitujących to promieniowanie; składa się ono z grup linii tworzących serie widmowe (K, L, M, ...), odpowiadające przejściom elektronów na odpowiednie zewn. powłoki elektronowe; częstości ν odpowiadające liniom widmowym zależą od liczby atomowej Z pierwiastka emitującego to promieniowanie i zgodnie z prawem Moseleya wyrażają się wzorem:
, gdzie σ — określona dla danej serii stała ekranowania ładunku jądra przez elektrony, R — stała Rydberga, n0 — gł. liczba kwantowa poziomu, na który przechodzą elektrony, n = n0 + 1, n0 + 2, n0 + 3, ... Widmo rentgenowskie emisyjne jest zazwyczaj superpozycją widma rentgenowskiego ciągłego i liniowego. W widmie rentgenowskim absorpcyjnym (powstającym wskutek oddziaływania promieniowania rentgenowskiego z materią) w miarę zmniejszania się długości fali współczynnik absorpcji maleje, przy czym dla pewnych długości fal następuje jego gwałtowny wzrost; te tzw. krawędzie absorpcji występują przy energiach równych energiom jonizacji atomu (wybicia elektronów z odpowiednich powłok elektronowych). Widmo rentgenowskie otrzymuje się i bada za pomocą spektrometrów rentgenowskich. Badanie charakterystycznego widma rentgenowskiego wykorzystuje się do celów jakościowej i ilościowej analizy chem. (rentgenospektralna analiza).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia