sonorystyka

sonorystyka

[łac.],

muz. tendencja w muzyce współcz. do podkreślania walorów brzmieniowych utworu, do wyzyskania odpowiednio zróżnicowanego brzmienia, m.in. przez odpowiedni dobór środków wykonawczych i artykulacyjnych (artykulacja), a więc przez odpowiednią instrumentację i często nowe, niekonwencjonalne sposoby wydobywania dźwięków z instrumentów (preparacja);

m.in. przez odpowiedni dobór środków wykonawczych (instrumentacja) i artykulacyjnych (sposoby wydobywania dźwięków); szczególnie żywa w latach 60. i 70., zwłaszcza w muzyce pol.; termin i teorię sonotystyki jako techniki kompozytorskiej, tzw. sonologię, sformułował J.M. Chomiński.