skraplanie
 
Encyklopedia PWN
skraplanie,
fiz. przemiana fazowa pierwszego rodzaju (przemiana fazowa) polegająca na przechodzeniu substancji ze stanu gazowego w ciekły (zwana często kondensacją);
towarzyszy jej wydzielanie ciepła. Proces skraplania pary (zwany często kondensacją) może zachodzić przez jej sprężanie izotermiczne, chłodzenie pod stałym ciśnieniem lub rozprężanie; aby para mogła się skroplić, muszą w niej występować ośrodki kondensacji (cząstki zawiesin, jony itp.), ułatwiające utrzymanie się cząstek cieczy w pierwszej fazie ich powstawania; gdy brak jest ośrodków kondensacji, powstaje para przesycona. Skraplanie gazu może zachodzić jedynie w temperaturze niższej od jego temperatury krytycznej (stan krytyczny); jeśli temperatura
gazu jest wyższa od krytycznej, to należy go po sprężeniu ochłodzić; w technice skraplanie gazów przeprowadza się w układach z dławieniem lub z rozprężarką, wykonującą pracę zewnętrzną, albo w układach mieszanych. Po raz pierwszy skroplenie gazu (SO2) przeprowadzili ok. 1780 Francuzi J. Clouet i G. Monge; skroplenia tlenu i azotu z powietrza dokonali 1883 w Krakowie Z. Wróblewski i K. Olszewski; na skalę techniczną skroplił powietrze po raz pierwszy C. Linde (1895), wykorzystując układ z dławieniem; G. Claude i P. Heylandt ulepszyli 1902 ten system włączając w układ rozprężarkę; 1920 Heylandt uprościł urządzenie, stosując powietrze o ciśnieniu 150–100 at (14,71–9,81 MPa) i temperaturę otoczenia; 1939 P.L. Kapica opracował system, w którym zastosował do sprężania i rozprężania gazów układy wirnikowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia