poseł:
poseł
Encyklopedia PWN
2) Poseł na sejm — pol. nazwa deputowanego, czł. parlamentu lub jego niższej izby. W XV–XVIII w. był wybierany przez sejmiki, które wydawały wiążące instrukcje, jak poseł ma postępować i głosować w sejmie. Konstytucje 1921 i 1935 zakazywały krępowania posła instrukcjami, zgodnie z koncepcją deputowanego — przedstawiciela narodu jako całości. Do koncepcji tej powrócono w Konstytucji małej z 1992, formułującej zasady wolnego mandatu i nieodwoływalności posła przez wyborców. Posłem w Polsce może być obywatel, który ukończył 21 lat i ma czynne prawo wyborcze; o ważności wyborów rozstrzyga Sąd Najwyższy. Obowiązkiem posła jest złożenie ślubowania przed Sejmem RP, branie udziału w pracach sejmu na posiedzeniach plenarnych i w komisjach, oraz utrzymywanie kontaktu z wyborcami. Poseł ma prawo inicjatywy ustawodawczej, prawo interpelacji, przysługuje mu immunitet (nietykalność), prawo do diet, bezpłatnych przejazdów, urlopu na czas kadencji z zachowaniem ciągłości pracy. Posłowie są zorganizowani w kluby i koła poselskie. Mandat posła można łączyć z funkcją członka rządu, nie wolno natomiast z wieloma innymi stanowiskami, m.in. prezydenta RP, senatora, sędziego Trybunału Konstytucyjnego, Trybunału Stanu lub Sądu Najwyższego, wojewody. Mandat posła wygasa: wskutek śmierci posła, zrzeczenia się, utraty prawa wybieralności, stwierdzenia nieważności wyboru.
