dyplomatyczny przedstawiciel
 
Encyklopedia PWN
dyplomatyczny przedstawiciel,
upełnomocniony (akredytacja) przedstawiciel państwa wysłany do drugiego państwa, organizacji międzynar. czy też na konferencję międzynar., w stałej lub czasowej misji dyplomatycznej.
przedstawiciele dyplomatyczni mogą być czasowi (wysyłani w misjach specjalnych) oraz stali. W starożytności i średniowieczu znani byli tylko posłowie w misjach specjalnych; instytucja stałych posłów pojawiła się we wzajemnych stosunkach między państwami wł., poza Włochami rozwijała się powoli i rozpowszechniła dopiero w XVII w. pod wpływem Francji; w Polsce znani od czasów Władysława IV (Paryż), już w 2. poł. XVII w. rezydowali m.in. w Moskwie, Stambule, Paryżu, Wiedniu, Rzymie, Hadze i Hamburgu. Stałych przedstawicieli dyplomatycznych zwano ambasadorami, posłami, rezydentami, ministrami. Obecnie przedstawiciele dyplomatyczni będący szefami misji dzielą się na 3 klasy: 1) ambasadorów (w służbie papieskiej — nuncjusze), 2) posłów nadzwyczajnych i ministrów pełnomocnych (w służbie papieskiej — internuncjusze), 3) chargé d’affaires. Ustanowienie szefa misji następuje po uzyskaniu agrément. Szefowie misji dwu pierwszych klas otrzymują listy uwierzytelniające, które wręczają głowie państwa przyjmującego na uroczystej audiencji; chargés d’affaires otrzymują listy wprowadzające, skierowane do ministra spraw zagranicznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia