operetka
gatunek teatralno-muzyczno-taneczny, powstały w XIX w. we Francji;
[wł. operetta ‘mała opera’],
operetka
Encyklopedia PWN
składa się z fragmentów muzycznych (arie, duety, ansamble, interludia orkiestrowe) i tanecznych, przeplatanych ustępami mówionymi (monologi, dialogi); operetka jest poprzedzona uwerturą (najczęściej typu potpourri) i zakończona rozbudowanym finałem; operetki są wykonywane w teatrze muzycznym, zwanym także operetką; pierwowzorami operetki jako gatunku były: angielska opera balladowa, francuski wodewil i częściowo opera komiczna (buffa), także niemiecki singspiel; operetka paryska narodziła się w połowie XIX w.; jej przedstawicielami byli Hervé i przede wszystkim J. Offenbach (Orfeusz w piekle 1858, Życie paryskie 1866), który wprowadził do operetki kankana; operetka wiedeńską reprezentowali: F. Suppé, J. Strauss (młodszy), który spopularyzował w operetce walca, K. Millöcker, K. Zeller, F. Lehar, O. Nedbal i I. Kálmán; w operetce berlińskiej na miejsce walca weszły rytmy marszowe (P. Lincke, J. Gilbert, R. Benatzky, P. Ábrahám); operetkę angielską reprezentuje A. Sullivan, S. Jones, amerykańską — głównie R. Friml (w 1. połowie XX w. powstał w Stanach Zjednoczonych musical), rosyjską — I. Dunajewski, J. Milutin.
