W zależności od rodzaju stosowanych instrumentów i technik pomiarowych rozróżnia się n.: geom., trygonometryczną, hydrostatyczną, barometryczną, satelitarną, astr., astr.-grawimetryczną i in. W najczęściej stosowanej n.
geometrycznej komplet podstawowych narzędzi niezbędnych do przeprowadzenia pomiaru stanowią:
niwelator i para
łat niwelacyjnych z naniesionym podziałem. N. geometryczna dzieli się na precyzyjną (bardziej dokładną) i techniczną. N.
precyzyjna pozwala na wyznaczenie różnicy wysokości między punktami odległymi od siebie o 1 km z dokładnością większą niż 1 mm. N. precyzyjną stosuje się m.in. do zakładania podstawowej osnowy wysokościowej I i II klasy (
niwelacyjna sieć), wyznaczania ruchów skorupy ziemskiej, badania pionowych odkształceń obiektów inżynierskich. N.
techniczną stosuje się m.in. do pomiaru osnów niwelacyjnych niższych klas oraz w pracach geodezyjnie wymagających wyznaczania wysokości i różnic wysokości. N.
trygonometryczna polega na wyznaczeniu różnicy wysokości na podstawie kąta pionowego, zmierzonego za pomocą
teodolitu, oraz odległości, zmierzonej za pomocą
dalmierza elektromagnetycznego. W n.
hydrostatycznej wykorzystuje się zasadę naczyń połączonych (stałość poziomu cieczy); metodę tę stosuje się do pomiaru różnic wysokości punktów znajdujących się od siebie w odległości od kilku cm do kilkudziesięciu km; jest dokładna, ale pracochłonna i dlatego rzadko stosowana. N.
barometryczna (mało dokładna) opiera się na wykorzystaniu zmian ciśnienia atmosferycznego ze zmianą wysokości; podstawowym narzędziem w tej metodzie jest
barometr. W n.
satelitarnej wykorzystuje się satelitarne techniki wyznaczania współrz. punktów na powierzchni Ziemi (gł.
GPS); n.
astronomiczna i n.
astronomiczno-grawimetryczna służą do wyznaczania przebiegu geoidy względem przyjętej elipsoidy odniesienia (
grawimetria).