konstytucja Królestwa Polskiego 1815,
ustawa zasadnicza nadana 27 XI 1815 przez Aleksandra I;
konstytucja Królestwa Polskiego
Encyklopedia PWN
Królestwo Pol. zostało powiązane unią personalną z Imperium Ros.; nie prowadziło własnej polityki zagr.; pełnia władzy (wykonawcza, mianowanie namiestnika, ministrów, senatorów, wyższych urzędników, prawo zawieszania ustaw uchwalanych przez sejm i uzupełniania konstytucji) należała do cara jako króla pol., a podczas jego nieobecności w Królestwie — do namiestnika, który był także szefem rządu (Rada Administracyjna); Konstytucja utrzymała Radę Stanu; 2-izbowy sejm miał podejmować uchwały we wszystkich sprawach przedstawionych mu w imieniu króla oraz dyskutować nad sprawozdaniem z działalności rządu, pociągać ministrów do odpowiedzialności za posunięcia antykonstytucyjne, przedstawiać rządowi potrzebę opracowania nowych praw, a senat ponadto sądził przestępstwa zbrodni stanu; sądownictwo było niezawisłe; zostało zagwarantowane prawo używania języka pol. w życiu publicznym oraz podstawowe prawa obywatelskie; konstytucja, pod względem formalnym, należała do najbardziej liberalnych w Europie, w praktyce jednak była w jaskrawy sposób łamana; 1832 zastąpiona przez Statut organiczny dla Królestwa Polskiego.
