kohezja
wzajemne przyciąganie się cząsteczek tej samej substancji wskutek oddziaływań międzycząsteczkowych (sił krótkiego zasięgu, tzw. sił Van der Waalsa).
[łac. cohaesio ‘stykanie się’],
spójność, spójność wewnętrzna,
kohezja
Encyklopedia PWN
Największą k. wykazują ciała stałe, mniejszą ciecze; dla polimerów całkowita energia k. jest bardzo duża — np. dla polietylenu o małym względnym ciężarze cząsteczkowym (ok. 4000–5000) energia k. wynosi ok. 855 kJ/mol, dorównuje więc energii dysocjacji wiązania między atomami węgla (C–C); w przypadku polimerów o silniejszych oddziaływaniach międzycząsteczkowych (np. poliamidy, poliestry) jest dużo wyższa; w ciałach krystalicznych k. rzeczywista jest wielokrotnie mniejsza od obliczonej teoretycznie, co tłumaczy się występowaniem defektów rzeczywistej sieci krystal. w stosunku do sieci teoretycznej. Jednym ze skutków występownia sił k. jest napięcie powierzchniowe. W przypadku klejów i kitów k. spoiny, rozumiana jako jej spójnośc wewn., jest przeciwstawiana jej adhezji do podłoża i określa wytrzymałość mech. materiału spoiny; różnica między adhezją i k. spoiny decyduje o charakterze rozwarstwienia złącza klejowego.
