indukcja elektromagnetyczna,
powstawanie siły elektromotorycznej (SEM) ε w obwodzie elektrycznym obejmującym strumień magnetyczny, który zmienia się w czasie ze względu na zmienną indukcję pola magnetycznego lub ruch obwodu elektrycznego w polu magnetycznym;
indukcja elektromagnetyczna
Encyklopedia PWN
w pierwszym przypadku wywołany przez SEM prąd indukcyjny powstaje w wyniku działania na swobodne nośniki ładunku w przewodniku siły elektrycznej (zmienne pole magnetyczne indukuje bowiem wirowe pole elektryczne), a w drugim — siły magnetycznej; wartość SEM zależy od szybkości zmian strumienia magnetycznego Φ: ε = –dΦ/dt (prawo Faradaya); prąd indukcyjny płynie w takim kierunku, że dodatkowy strumień magnetyczny powstały w wyniku przepływu prądu przeciwdziała zmianie pierwotnego strumienia (Lenza reguła); rozróżnia się indukcję elektromagnetyczną wzajemną, gdy zmienne pole magnetyczne, powstałe wokół obwodu 1 z prądem elektrycznym o zmiennym natężeniu, indukuje SEM w sąsiednim obwodzie 2, oraz indukcję elektromagnetyczną własną, tzw. samoindukcję, polegającą na powstawaniu SEM w tym obwodzie, który to zmienne pole magnetyczne wytworzył; siła elektromotoryczna samoindukcji ε = –LdI/dt, gdzie L indukcyjność obwodu, dI/dt — szybkość zmian natężenia prądu elektrycznego. Indukcję elektromagnetyczną odkrył 1831 M. Faraday i niezależnie — J. Henry; wykorzystuje się ją m.in. w transformatorach, silnikach elektrycznych na prąd przemienny, prądnicach, piecach indukcyjnych.
Zygmunt Ajduk
