hipokotyl

hipokotyl

[gr.],

łodyżka podliścieniowa,

bot. osiowy organ roślin nasiennych znajdujący się między korzeniem a liścieniami, którego zaczątek istnieje w większości zarodków;

wydłużanie się hipokotyla w czasie kiełkowania powoduje wyniesienie liścieni ponad powierzchnię ziemi, dzięki czemu mogą one funkcjonować jako organy fotosyntetyzujące (tzw. kiełkowanie epigeiczne); u gat., u których liścienie pełnią tylko funkcję zapasową i nie podejmują funkcji fotosyntetycznej, hipokotyl nie wydłuża się w czasie kiełkowania (tzw. kiełkowanie hypogeiczne); u traw, palm i storczyków brak hipokotyla.