barwoczułość

barwoczułość,

fot. cecha czarno-białych materiałów światłoczułych, określająca stopień ich reagowania na światło w zależności od jego barwy (długości fali) — co się uwidacznia w oddaniu poszczególnych barw w skali szarości.

Halogenki srebra, będące substancją światłoczułą materiałów fot., są czułe na promieniowanie nadfioletowe, fioletowe i niebieskie, czyli od 240 nm (długość fali, przy której żelatyna zaczyna absorbować światło) do 520 nm; jednakże przez dodanie do emulsji fotograficznej, w trakcie jej wyrabiania, odpowiednich barwników (sensybilizacja) można rozszerzyć zakres czułości halogenków. Rozróżnia się materiały światłoczułe: nieuczulone (tzw. materiały ślepe), czułe tylko na błękit i częściowo zieleń, stosowane do reprodukowania rysunków kreskowych, a także jako materiały pozytywowe; ortochromatyczne — czułe również na barwę żółtą, stosowane gł. do reprodukcji oraz do fotografowania ekranów oscyloskopów itp.; panchromatyczne — czułe również na czerwień, a więc na cały zakres światła widzialnego (stosowane we wszystkich dziedzinach fotografii) i podczerwone — stosowane do fotografowania w podczerwieni. Oprócz wymienionych, są wytwarzane materiały o światłoczułości specjalnej (np. o uczuleniu w określonym, wąskim zakresie widma). Użycie materiałów fot. o odpowiedniej barwoczułości daje pewną swobodę w interpretacji tonalnej fotografowanego obiektu. Interpretację tę można też rozszerzyć przez użycie barwnych filtrów optycznych.