emulsja fotograficzna
 
Encyklopedia PWN
emulsja fotograficzna,
zawiesina bardzo rozdrobnionych halogenków srebra (najczęściej mieszaniny bromku i jodku, rzadziej chlorku lub chlorku i bromku) w żelatynie;
emulsja fotograficzna stanowi warstwę światłoczułą większości fotograficznych materiałów światłoczułych; podczas naświetlania w emulsji fotograficznej następują reakcje fotochemiczne, prowadzące do powstania obrazu utajonego, a podczas wywoływania i dalszej obróbki — reakcje chem., w wyniku których tworzy się obraz fot.; emulsję fotograficzną uzyskuje się przez strącenie halogenków srebra w wodnym roztworze żelatyny i poddanie jej skomplikowanemu procesowi dojrzewania. O właściwościach poszczególnych rodzajów emulsji fotograficznej (światłoczułość, kontrastowość, ziarnistość, rozdzielczość) decyduje wielkość, kształt i zakłócenia w budowie krystal. ziaren (oraz ich ilość w emulsji fotograficznej) — zwiększenie światłoczułości zwykle wiąże się ze zwiększeniem wielkości ziaren w emulsji fotograficznej. Do rejestrowania torów cząstek naładowanych (m.in. promieniowania kosm.) jest stosowana jądrowa emulsja fotograficzna charakteryzująca się czterokrotnie większą niż w zwykłej emulsji fotograficznej zawartością bromku srebra (AgBr), małymi rozmiarami ziaren (0,1–0,6 µm) oraz dużą grubością warstwy; przechodząca przez jądr. emulsję fotograficzną cząstka powoduje powstanie obrazu utajonego, który po wywołaniu uwidacznia jej ślad w postaci czarnych ziaren zredukowanego srebra; mikroskopowa analiza torów cząstek pozwala w pewnych przypadkach wyznaczyć masę, ładunek i energię cząstki. Jądrową emulsję fotograficzną po raz pierwszy zastosowali fizycy: jap. S. Kinoshita (1910) i niem. — M. Reinganum (1911).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia