antropometria
antropol. dział antropologii, także jedna z metod zbierania danych o człowieku, dotyczących jego cech ilościowych, czyli dających się zmierzyć.
[gr. ánthrōpos ‘człowiek’, metréō ‘mierzę’],
antropometria
Encyklopedia PWN
antropometria obejmuje metodykę dokonywania pomiarów u ludzi żywych i szkieletów człowieka; celem antropometrii jest zbieranie porównywalnych danych oprac. m.in. z zastosowaniem ściśle ustalonych punktów pomiarowych, tzw. punktów antropologicznych; antropometria zajmuje się pomiarami odcinków, obwodów, kątów między płaszczyznami lub liniami ciała lub szkieletu, gł. czaszki (kraniometria) człowieka; z wyników pomiarów są obliczane wskaźniki antropologiczne (stosunki liczbowe 2 lub więcej pomiarów odległości między 2 punktami antropologicznymi, wyrażone w procentach), ukazujące przez porównania różnice budowy osobników (np. różnych ras) i zachodzących w niej zmian (np. w rozwoju fiz. dzieci i młodzieży); w antropometrii powszechnie stosuje się metody statystyczne. Rozwój antropometrii zapoczątkował A. Spiegel koncepcją punktów antropometrycznych; w końcu XVIII w. P. Camper wprowadził pomiary kątów czaszki, a w połowie XIX w. A. Retzius — wskaźniki ilorazowe; do standardyzacji technik i nomenklatury oraz kodyfikacji metod antropometrii przyczynili się P. Broca oraz R. Martin.
