Kuba. Warunki naturalne

Kuba. Warunki naturalne.

Większa część powierzchni Kuby nizinna, na wybrzeżach miejscami zabagniona (na zachodzie, w regionie płw. Zapata nad M. Karaibskim, bagna Ciénaga de Zapata); na wschodzie góry Sierra Maestra z najwyższym szczytem Kuby — Turquino (1974 m), w części środkowej silnie rozczłonkowany masyw górski Macizo de Guamuhaya (San Juan, wys. 1140 m), na zachodzie niewysokie Cordillera de Guaniguanico (Pan de Guajaibón, wys. 699 m); rozwinięte zjawiska i formy krasowe. Klimat równikowy wilgotny, na północno-zachodnim wybrzeżu zwrotnikowy wilgotny; średnia temp. w styczniu 22,5°C, w sierpniu — 28°C; roczna suma opadów od 600–1200 mm na nizinach do 2000–2200 mm w górach; w końcu lata i jesienią silne cyklony (niektóre katastrofalne). Sieć rzeczna najlepiej rozwinięta we wschodniej części kraju; największa rz. Cauto (uchodzi do M. Karaibskiego); źródła mineralne. Naturalną szatę roślinną tworzą gł. sawanny, kserofityczne zarośla, widne lasy z dużym udziałem palm i sosny kubańskiej; wschodnią Kubę częściowo pokrywają wiecznie zielone lasy; wzdłuż wybrzeży południowych występują namorzyny. Na Kubie utworzono 65 obszarów ochrony przyrody (1997), wśród nich są 2 parki nar. wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO.

Santiago de Cuba, widok zatoki (Kuba)