Kuba. Sztuka

Kuba. Sztuka.

Pozostałości paleolitycznych kultur Guanahatebey i Ciboney oraz neolitycznej Taino (ceramika, kam. figurki kultowe z symbol. ornamentyką) reprezentują prekolumbijską sztukę; wytworzyły się 3 typy budownictwa: szałas — barbacoa, caney — budynek na planie wieloboku, bohio — chata spotykana do dziś. Kolonialna sztuka kubańska pozostawała pod silnym wpływem hiszp.; rozwijała się architektura obronna (fortyfikacje i zamki w Hawanie i Santiago de Cuba); budownictwo sakralne w końcu XVI i XVII w. — w stylu mauretańskim (klasztory San Francisco i San Agostin w Hawanie, Klarysek w Santa Clara); w architekturze sakralnej i budownictwie mieszkaniowym przyjął się iberoamer. typ domu z wewn. podwórzem (patio); wystrój arch. cechuje bujność form (tzw. barok kubański trwający do pocz. XX w.). Współczesną architekturę Kuby cechował początkowo silny wpływ architektury USA; po rewolucji kubańskiej nastąpił proces tworzenia własnych rozwiązań w budownictwie osiedli mieszkaniowych (La Habana del Este, Alamar). Malarstwo kubańskie od czasu założenia akad. San Alejandro (1818) było skromnie reprezentowane (E. Chartrand, L. Romañach y Guillén); następnie rozwijało się zgodnie z gł. tendencjami eur., nawiązując zwłaszcza do École de Paris (V. Manuel, właśc. V. García) i kierunków postimpresjonist., zachowywało jednak charakter rodzimy (symbolika, kolor); reminiscencje form barok. przejawiały się w dekoracyjnym malarstwie A. Peláeza del Casal i R. Portocarrero; działali również J. Arche i W. Lam; abstrakcjonizm reprezentowali: M. Pedro, A. Vidal, F. Jamis. Po rewolucji rozwijało się malarstwo przedstawiające: A.A. León, S. Cabrera Moreno, O. Yanes, U. Pena, S. Darié oraz grafika, gł. użytkowa. Rzeźbiarze: T. Oliva, S. Martinez, R. Longa, E. Moret. W latach 90. XX w. wielu kubańskiech artystów wyjechało z kraju, gł. do USA, Meksyku, Hiszpanii i Francji.