Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym
 
Encyklopedia PWN
Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym,
instytucja powołana 16 XI 1945 na mocy dekretu Tymczasowego Rządu Jedności Nar. (TRJN);
utworzona w celu wykrywania i ścigania nadużyć, aktów sabotażu gosp., spekulacji i zagarnięć własności państw., faktycznie była narzędziem zwalczania i likwidacji własności prywatnej w gospodarce oraz nadawania wykroczeniom gosp. charakteru polit.; w jej skład wchodzili przedstawiciele instytucji państw., w tym Minist. Bezpieczeństwa Publicznego, partii polit. i związków zaw., przewodniczący — R. Zambrowski. Komisja miała uprawnienia prokuratorskie i sądownicze, a jej członkowie — prokuratorów i sędziów śledczych; organem komisji było Biuro Wykonawcze, a w województwach — delegatury. Komisja, po zakończeniu postępowania przygotowawczego, orzekała: skierowanie sprawy do sądu, skazanie obwinionego na karę (do 2 lat) pobytu w obozie pracy (rygor więzienny, 10-godzinny dzień pracy) i konfiskaty mienia lub grzywny; rozpatrywała kilkadziesiąt tys. spraw rocznie (1949 ponad 80 tys.), kierując do obozów pracy po kilka tys. osób (1949 prawie 9 tys.). W 1947 włączona do tzw. bitwy o handel (przymusowej likwidacji prywatnych sklepów i firm handl.); podlegały jej komisje kontroli cen, uczestniczyła w likwidacji pozostałości własności prywatnej w drobnym przemyśle i rzemiośle oraz represjonowaniu chłopów zalegających z podatkami i obowiązkowymi dostawami zboża i innych produktów rolnych; wymierzała też kary za udział w strajkach, za tzw. szeptaną propagandę i słuchanie zagr. rozgłośni radiowych. W 1955 została rozwiązana.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia