wyuczonym
Encyklopedia PWN
psychol. metoda psychoterapeutyczna, odwołująca się do zasad behawioryzmu, a zwłaszcza do teorii uczenia się, zmierzająca poprzez stosowanie wzmocnień pozytywnych (nagród) i negatywnych (kar) do zastąpienia uprzednio wyuczonych reakcji, będących przyczyną nieprzystosowania, reakcjami adekwatnymi umożliwiającymi poprawne funkcjonowanie społeczne.
jugosłowiański przywódca komunistyczny.
termin o wielu znaczeniach, bardziej lub mniej zbieżnych, dlatego że w każdym wypadku chodzi o to, iż jednostki i grupy nieuchronnie ulegające podczas swego trwania licznym zmianom, zachowują jednak pewne cechy stałe, decydujące o tym, kim lub czym są, i — tym samym — wyróżniające je spośród innych jednostek i grup.
med. różne sytuacje, wydarzenia, bodźce przekraczające możliwości obronne osobowości, przeżywane jako skrajnie trudne, które z powodu nieskuteczności dostępnych jej nieświadomych mechanizmów obronnych oraz wyuczonych sposobów radzenia sobie mogą wyzwalać zaburzenia psychiczne, stanowiące reakcję na ten uraz (zaburzenia reaktywne);
szczególne, charakterystyczne dla wieku dziecięcego zachowania zwierząt;
zachowanie, zachowanie się,
psychol. jedno z podstawowych pojęć psychologii; w najszerszym znaczeniu — każda dająca się obserwować reakcja na bodźce z otoczenia lub ogół reakcji i ustosunkowań organizmu żywego do środowiska.
