urzędnik
Encyklopedia PWN
ogół norm regulujących w staroż. Rzymie sposób postępowania w sprawach sądowych;
referendarz
w dawnej Polsce urzędnik, powołany w Koronie 1507 przez Zygmunta I Starego, na Litwie — przez Zygmunta II Augusta;
[łac.],
strajk
zbiorowe, dobrowolne, okresowe zaprzestanie podstawowych czynności w procesie pracy lub nauki przez grupę albo zbiorowość społeczną w celu wymuszenia realizacji jej żądań przez ośrodek nadrzędny lub grupę kierującą jej działalnością (właściciela przedsiębiorstwa, organy władz państwowych), najczęściej przerwanie pracy przez pracowników najemnych w celu poprawy warunków pracy i wynagrodzenia za nią; podejmowane głównie przez robotników przemysłowych, zwalczane przez właścicieli przedsiębiorstw (lokaut, zatrudnianie innych pracowników, tzw. łamistrajków, interwencje sił porządkowych, w tym wojska).
[ang.],
szeryf, ang. sheriff:
hist.:
zbrodnie sowieckie w Polsce 1939–45,
zbrodnie dokonane w okresie II wojny światowej przez instytucje i organy państwowe ZSRR na obywatelach państwa polskiego.
