tonalna
Encyklopedia PWN
fot. proces fot., w wyniku którego końcowy obraz pozytywowy charakteryzuje się zwiększoną (celowo) kontrastowością w pewnej części skali naświetlenia (tonów), najczęściej kosztem zmniejszenia kontrastowości lub zupełnego opuszczenia szczegółów w innej (pozytyw może być np. kopiowany z kilku negatywów pomocniczych, uzyskanych przez kopiowanie negatywu wyjściowego na materiałach o podwyższonej kontrastowości);
kompozytor austriacki, główny przedstawiciel wiedeńskiej szkoły dodekafonicznej, uznany za właściwego twórcę dodekafonii.
rk
sfumato
szt. plast. miękki modelunek malarski o łagodnych przejściach tonalnych i światłocieniowych, zacierający wyrazistość konturu;
[wł., ‘zadymione’, ‘mgliste’, ‘cieniowane’],
solaryzacja
fot. odwrócenie wartości tonalnych obrazu fot. wskutek silnego prześwietlenia (zamiast negatywu otrzymuje się pozytyw).
[łac. solaris ‘słoneczny’],
sonatowa forma, allegro sonatowe,
forma muzyczna, jedna z głównych w muzyce instrumentalnej XVIII–XIX w.,
kompozytor, pianista, pedagog muzyczny, uznawany za największego twórcę w muzyce polskiej po F. Chopinie.
