teologiczny

Encyklopedia PWN

[gr. antí ‘przeciw’, ‘naprzeciw’, łac. clericus ‘duchowny’],

w potocznym rozumieniu postawa niechęci, czasami przechodzącej we wrogość, wobec zbytniego zaangażowania kleru (zwłaszcza katolickiego) w życie polityczno-społeczne, motywowana obawą przed przekształceniem systemu państwowego w system teokratyczny (państwo wyznaniowe); liberalny ruch polityczno-intelektualny, którego celem jest zmniejszenie wpływu kleru i instytucji religijnych na życie publiczne; u jego podłoża leży pojmowanie jednostki ludzkiej jako wolnej i niepodlegającej kontroli, również w sferze religijnej (obyczajowej);

arabska filozofia średniowieczna, filozofia arabska, filozofia muzułmańska, filozofia arabsko-muzułmańska,

powstała na gruncie filozofii greckiej oraz religii muzułmańskiej.

archirej, archijerej

[gr. archḗ ‘pierwszeństwo’, iereús ‘kapłan’],

w Kościele prawosławnym tytuł wyższych duchownych — patriarchów, arcybiskupów, biskupów;

arianizm,

nauka teologiczna Ariusza dotycząca natury związku Ojca i Syna w chrześcijańskiej doktrynie Trójcy Świętej, zapoczątkowana w Aleksandrii w IV w.;

Ariusz, gr. Áreios, łac. Arius, ur. ok. 256 lub 260, Cyrenajka w Libii, zm. 336,

kapłan w Aleksandrii, twórca arianizmu,

ascetyka

[gr. askētḗs ‘ćwiczący (się)’],

w chrześcijaństwie nauka teologiczna zajmująca się zasadami wychowania rel. i kształtowania duchowego przez stosowanie ascezy; tradycyjnie łączona z mistyką, współcześnie wchodzi w skład teologii duchowości rel. (duchowość).

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>