rdzenia

Encyklopedia PWN

fiz. kanał do prowadzenia fali świetlnej;

mózg, mózgowie, encephalon,

u kręgowców największe skupisko komórek nerwowych (neuron) stanowiące zespół najwyższych ośrodków czuciowych, kojarzeniowych i ruchowych, tworzące z rdzeniem kręgowym ośrodkowy układ nerwowy; m. jest położony w mózgoczaszce.

afiks

[łac. affingo ‘dodaję’, ‘dolepiam’],

morfem słowotwórczy,

cerebralizacja

[łac. cerebrum ‘mózg’],

encefalizacja,

zjawisko polegające na przejmowaniu, w miarę rozwoju filogenetycznego zwierząt, funkcji niższych ośrodków nerwowych przez ośrodki wyższe;

harmonia wokaliczna,

językozn. w językach ałtajskich i uralskich uzależnienie jakości samogłoski sufiksu od samogłoski rdzenia, wskutek czego w wyrazie występują samogłoski jednego typu: przednie lub tylne;

kiła, syfilis, lues, dawniej zw. także przymiotem,

układowa choroba zakaźna przenoszona drogą płciową, o przewlekłym przebiegu, wywoływana przez krętki blade;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>