rabin
Encyklopedia PWN
chacham
tytuł rabina u Żydów sefardyjskich lub najwyższego duchownego Karaimów.
[hebr.],
chazan
w judaizmie, w starożytności urzędnik gminy pełniący różne funkcje; m.in. w synagodze wyjmował zwój Tory z szafy ołtarzowej (aron ha-kodesz), trąbił, by oznajmić nadejście szabatu;
[hebr., ‘kantor’],
cherem
w judaizmie w okresie bibl. (Stary Testament) ch. oznaczał status wyłączenia czegoś z powszechnego użytku lub zakaz kontaktów z kimś ze względu na odrzucenie przez Boga i przeznaczenie na zniszczenie;
[hebr., ‘wyłączenie’, ‘ekskomunika’, ‘klątwa’],
filozof żydowski, rabin, → Kreskas Chasdaj.
układ zawarty między J. Arafatem a przedstawicielami władz Izraela: I. Rabinem, premierem, i Sz. Peresem, ministrem spraw zagranicznych (1994 otrzymali Nagrodę Nobla);
Frank Jakub, Józef baron von Dobrucki, ur. 1729, Korolówka (Podole), zm. 10 XII 1791, Offenbach k. Frankfurtu n. Menem,
założyciel żydowskiego rel.-mistycznego ruchu frankistów.
