orbitalny
Encyklopedia PWN
holenderski fizyk teoretyk.
jednostka momentu magnet. stosowana w fizyce atomowej przy opisie układów atomowych, których właściwości magnet. są uwarunkowane ruchem elektronów;
magnetyzm
fiz. dział fizyki materii skondensowanej zajmujący się właściwościami magnetyków oraz termin stosowany na określenie właściwości magnetyków przejawiającej się w oddziaływaniu tych ciał między sobą oraz z zewnętrznym polem magnetycznym lub prądem elektrycznym.
[gr.],
astronauta sow.;
dział astronomii zajmujący się oddziaływaniami grawitacyjnymi między ciałami niebieskimi oraz ruchami tych ciał pod wpływem sił grawitacyjnych;
