ogrodowe
Encyklopedia PWN
kierunek w sztuce ogrodowej występujący w krajach europejskich w XVII i XVIII w.;
typ krajobrazowej kompozycji ogrodowej, który w zminiaturyzowanej formie przedstawia bezmiar natury i rolę, jaką odgrywają w niej skały, woda i roślinność;
kierunek w sztuce ogrodowej, który powstał w 3. ćwierci XVIII w. w Anglii, pod wpływem ogólnego zainteresowania sztuką chińską.
brat stryjeczny Iwana, architekt rosyjski
boskiet
zwarty masyw drzew i krzewów o geom. zarysie, ujęty strzyżonymi zwykle ścianami;
[fr. bosquet < wł. boschetto ‘lasek’],
dalia, georginia, Dahlia,
rodzaj z rodziny astrowatych (złożonych);
