boskiet
zwarty masyw drzew i krzewów o geom. zarysie, ujęty strzyżonymi zwykle ścianami;
[fr. bosquet < wł. boschetto ‘lasek’],
boskiet
Encyklopedia PWN
jeden z gł. elementów ogrodów barok., wywodzący się z małego kwaterowego lasku we wł. ogrodach z przeł. XV i XVI w.; w zależności od postaci ścian zewn. i uformowania wnętrza, zgodnie z tradycjami szkół (w szczególności fr. i wł.) i zaleceniami traktatów sztuki ogrodowej, powstawały liczne postaci b.; wypełnione całkowicie tworzyły b. pełne, często przecinane alejami w układach krzyżowych lub gwiaździstych, mieszcząc rozmaite sale, gabinety ogrodowe, labirynt, teatr ogrodowy; drzewa sadzone wzdłuż dróg tworzyły b. otwarte, sadzone na całej powierzchni w cynek lub kwadrat tworzyły tzw. b. szachownicowy.
