koordynacyjnej
Encyklopedia PWN
chemia
nauka przyrodnicza zajmująca się budową, właściwościami substancji, ich jakościowymi i ilościowymi przemianami, warunkami, w których te przemiany zachodzą i efektami energetycznymi oraz zjawiskami, głównie elektrycznymi, które im towarzyszą.
[gr. chēmeía ‘magia’],
chemia bionieorganiczna, biochemia nieorganiczna,
interdyscyplinarna dziedzina wiedzy (z pogranicza chemii i biologii) badająca pierwiastki chem. (i ich związki, gł. koordynacyjne) występujące w organizmach żywych i istotne dla funkcjonowania tych organizmów, a także syntetyczne modele kompleksów biologicznych.
dział chemii teoret. zajmujący się badaniem układów chem. za pomocą metod mechaniki kwantowej;
pierwiastki chemiczne stanowiące 6. grupę układu okresowego pierwiastków: chrom (Cr), molibden (Mo) i wolfram (W), seaborg (Sg);
1949–94 komitet państw NATO i Japonii, → Komitet Koordynacyjny do spraw Polityki Handlowej Wschód–Zachód.
związki koordynacyjne będące solami nietrwałych kwasów: heksacyjanożelazowego(II) i heksacyjanożelazowego(III);
