klimat

Encyklopedia PWN

postacie, w których rośliny przeżywają najbardziej niekorzystną porę roku (zima, susza), wyróżnione na podstawie najbardziej charakterystycznej cechy — umiejscowienia pąków odnawiających;

kras, krasowienie, procesy krasowe,

procesy rozpuszczania skał (wapieni, dolomitów, gipsów, soli kamiennej) przez wody powierzchniowe i podziemne, prowadzące do rozwoju podziemnej cyrkulacji wód i powstania charakterystycznych form powierzchni Ziemi, zwanych formami krasowymi.

mezozoik

[gr. mésos ‘środkowy’, zṓon ‘istota żyjąca’, ‘zwierzę’],

era mezozoiczna,

środkowa era (jednostka geochronologiczna) eonu fanerozoicznego (fanerozoik) w geologicznej historii Ziemi, trwająca od ok. 250 do 65 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.

Romer Eugeniusz Mikołaj, ur. 3 II 1871, Lwów, zm. 28 I 1954, Kraków,

ojciec Witolda, brat Jana, geograf; twórca i pionier nowoczesnej kartografii polskiej.

Śródziemne, Morze, alb. Deti Mesdhe, ang. Mediterranean Sea, arab. Al-Baḥr al-Abyaḍ al-Mutawassit, chorw. Sredozemno More, fr. Mer Méditerranée, gr. Mesọjios Thạlasa, hiszp. Mar Mediterráneo, serb. Sredòzemno Môre, tur. Akdeniz, wł. Mare Mediterráneo,

międzykontynentalne, półzamknięte morze Oceanu Atlantyckiego między Europą, Afryką i Azją;

Tatry,

najwyższa grupa górska w Karpatach (Centralne Karpaty Zachodnie), w środkowej i wschodniej części Łańcucha Tatrzańskiego, na pograniczu Polski i Słowacji;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>