jurysdykcyjny
Encyklopedia PWN
przedstawiciel konsularny rozstrzygający spory między obywatelami państwa wysyłającego przebywającymi na terytorium państwa przyjmującego;
przywileje udzielane państwom eur. i ich mieszkańcom na mocy aktów jednostronnych lub umów międzynar. przez państwa azjat. (zwłaszcza Turcję) w XVI–XIX w.
ustanowiony przez papieża zarządca diecezji, który kieruje nią w czasie wakansu biskupa lub z racji przeszkód, z powodu których biskup ordynariusz nie może wykonywać władzy jurysdykcyjnej.
dekret
[łac. decretum ‘rozstrzygnięcie, decyzja’]:
litis contestatio
w procesach rzym. — legisakcyjnym i formułkowym, pierwsze stadium postępowania przed urzędnikiem jurysdykcyjnym, gł. pretorem, kończące się formalnym ugruntowaniem sporu; dawało to sędziemu prywatnemu legitymację do orzekania.
[łac., ‘zawiązanie sporu’, ‘utwierdzenie sporu’],
ludobójstwo, ang. genocide,
termin utworzony 1944 przez polskiego prawnika R. Lemkina, określający masowe zabijanie lub eksterminację grup ludzkich, przyjęty w prawie międzynarodowym po II wojnie światowej.
