ferroelektrykami
Encyklopedia PWN
dielektryki wykazujące właściwości ferroelektr.; ferroelektryczność.
Curie temperatura, punkt Curie,
temperatura, powyżej której zanikają właściwości ferromagnetyczne (tzw. ferromagnetyczna temperatura Curie) lub ferroelektryczne (tzw. ferroelektryczna temperatura Curie) substancji;
ferroelektryczność
zespół właściwości niektórych dielektryków krystalicznych, zw. ferroelektrykami (segnetoelektrykami); właściwości te są skutkiem pojawiającej się w małych obszarach kryształu (w domenach elektrycznych) spontanicznej (samorzutnej) polaryzacji dielektr.;
[łac.-gr.],
indukcja elektryczna, wektor indukcji elektrycznej, 
,
wielkość charakteryzująca pole elektryczne wewnątrz dielektryka wytworzone przez swobodne ładunki elektryczne;
,
Curie–Weissa prawo
prawo opisujące zależność podatności magnetycznej χ paramagnetyków od temperatury T: χ = C/(T–θ), gdzie C — stała Curie, θ — paramagnet. temperatura Curie, opisująca oddziaływanie momentów magnet. między sobą oraz z elektrycznym polem krysztatału;
[p. kürị waisa],
domeny elektryczne, domeny ferroelektryczne,
niewielkie obszary w ferroelektrykach odznaczające się spontanicznym (samorzutnym) uporządkowaniem dipolowych momentów elektrycznych cząsteczek;
