fałdowy
Encyklopedia PWN
wysoko położone fragmenty lądów, mniej lub bardziej rozczłonkowane, o dużych wysokościach względnych i nachyleniach stoków, oddzielone od sąsiednich wyżyn lub nizin wyraźną granicą naturalną.
kaledonidy
łańcuchy górskie, które powstały w wyniku działalności orogenezy kaledońskiej w starszym paleozoiku;
[łac. Caledonia ‘Szkocja’, gr. eídos ‘wygląd’],
Karpaty, rum. Carpaţii, niem. Karpaten, węg. Kárpátok,
jeden z największych łańcuchów górskich w Europie, położony w jej środkowej części, w Austrii, Czechach, Słowacji, Węgrzech, Polsce, Ukrainie i Rumunii;
geol. teoria rozpowszechniona w XIX w., lecz obecnie zarzucona, zakładająca, że w wyniku intensywnego ochładzania się Ziemi podczas historii geol., jej rozmiary uległy zmniejszeniu;
dawna teoria geotektoniczna, w myśl której przyczyną ruchów fałdowych i powstawania gór są prądy konwekcyjne w podłożu skorupy ziemskiej, wywołane różnicami temperatury związanymi z ciepłem wnętrza Ziemi oraz ciepłem wydzielającym się podczas rozpadu pierwiastków promieniotwórczych
